– Кетманг… Бу сўзни юзинчи, эҳтимол мингинчи бор такрорлади-ёв юрагим. Тилимда эса сал бошқачароқ янгради: – Яхши бориб келинг. .. – Ҳайдаяпсан-а мени? – аэропортда бизга қадалган минглаб нигоҳлардан ерга кириб кетгудек бўларканман, қўлларингиз исканжасидан нозик бармоқларимни халос этолмай тортқилардим. – Қўйворинг, ойингиз нима деб ўйлайдилар ахир? "Қўйиб юборманг, илтимос!” Бу юрагимнинг навбатдаги нидоси эди. – Мени эсингдан чиқариб юборсанг, ўзингдан кўр! Ҳар куни телефон қиламан! Тўйимизга пул ишлагани кетяпман-а, унутма! Тағин битта-яримтаси билан… – Хўп, дедим-ку, майли, хайр! Яқинларингизнинг маънодор жилмайишларидан хижолат бўлиб, тезда кетиб қолдим. Сўнг бир четга ўтиб, сиз ўтирган самолётнинг осмонга кўтарилишини кутдим. "Кетманг…” Бу юрагимдан тилимга кўчиб чиққан, кечиккан, жудаям кечиккан ўтинч эди… Ҳижроннинг илк куйлари қулоғим остида жаранглай бошлади. Қанчалар аламли куй…
* * *
– Мени соғиндингми? – Йўқ… – Соғингансаа-ан… – Йўқ, дедим-ку-у! – гарчи киприкларимнинг ҳар толаси сизнинг соғинчингиз ёшларига кунда минг бор ювилаётган эса-да, ғуруримнинг елкасидан тушгим келмайди. – Соғинмадим ҳам, соғинмайман ҳам! – Мен эса соғиндим сени, қайсаргинам…
* * *
Кетганингизга уч ой бўлдими ё уч йил? Йўқ, уч аср бўлди шекилли… Йўқса, шу қадар соғинч азоби ҳам бўлар эканми? Менда-я? Мендек қайсар қизда-я? Китоб орасидаги сувратингиз кафтларимга бунча ёпишиб қолмаса… – Соғиндим… Соғиндим… Соғиндим! Қўлларим эса ҳозиргина сиздан келган хабарномага жавоб қайтаришга киришади: "Сираям соғинганим йўқ! Зарил кепти-да!”
* * *
Олти ой. Қайсарингизни олти ёшга улғайтириб қўйган бу ҳижронли ойларни "совға” қилганингиз учун сиздан кунда юз бор аразлаб-аразлаб кутаман сизни. Соғиниб-соғиниб кутаман. Бармоқларим кун санаб, соат санаб оғриб кетади. Тақвимдаги рақамлар гўё мени мазах қилаётгандек алмашинишга имиллашади. Соат милларини қўлларим билан бураб-бураб ташлагим келади. Соғиниб-соғиниб қилган қўнғироғингизга атай жавоб бермайман (ҳолбуки, кун бўйи кўзларим тўрт бўлиб кутаман) – Соғинмадим! Соғинмадим!
